[CHEAPPoem]

(கேள்விகள்: சுவாமிநாதனின் கற்பனை, பதில்கள்: காரைக்கால் அம்மையார் பாடல்களிலிருந்து)

உங்கள் பாடல்களில் பக்திச் சுவையும் தமிழ் சுவையும் நனி சொட்டச் சொட்ட இருக்கிறது. தமிழ் பெண்கள் அப்போது மொழிப் பயிற்சி பெற்றார்களோ?

பிறந்து மொழி பயின்ற பின் எல்லாம் காதல்
சிறந்து நின் சேவடியே சேர்ந்தேன்:- நிறந் திகழும்
மைஞ்ஞான்ற கண்டத்து வானோர் பெருமானே !
எஞ்ஞான்று தீர்ப்பது இடர்?

நீங்கள் தினமும் இறைவனிடம் வேண்டுவது?

இறவாத இன்ப அன்பு வேண்டிப்பின் வேண்டுகின்றார்
பிறவாமை வேண்டும் மீண்டும் பிறப்புண்டேல் உன்னை என்றும்
மறவாமை வேண்டும் இன்னும் வேண்டு நான் மகிழ்ந்து பாடி
அறவா நீ ஆடும் போதுன் அடியின் கீழ் இருக்க என்றார்

ஒரே பாட்டில் சங்கர நாராயணனையும் அர்த்த நாரீஸ்வரரையும் பாடி “அரியும் சிவனும் ஒன்னு அறியாதவன் வாயில் மண்ணு” என்று காட்டிவிட்டீர்களே!

ஒருபால் உலகளந்த மால் அவனாம்; மற்றை
ஒருபால் உமையவளாம் என்றால்- இருபாலும்
நின்னுருவமாக நிறந்தெரிய மாட்டோமால்
நின்னுருவோ மின்னுருவோ நேர்ந்து.
சுவையான மாம்பழத்தைப் படைக்கப் போய், கணவரால் பக்திப் பெண்மணி என்று பயந்து கைவிடப்பட்டு, பேய் உருவை விரும்பிப் பெற்று, சிவபிரானால் “ வரும் இவர் நம்மைப் பேணும் அம்மை, காண்” என்று பார்வதிக்கு அறிமுகப்படுத்தப் பட்டீரே. உமது திரு ஆலங்காட்டில் காலால் நடக்ககூட சம்பந்தர் தயங்கினாரே உமது அன்பு பயன் கருதாப் பேரன்பு அல்லவோ!

இடர் களையாரேனும் எமக்கு இரங்காரேனும்
படரும் நெறி பணியாரேனும்—சுடர் உருவில்
என்பறாக் கோலத் தெரியாடுமமெம்மனார்க்கு
அன்பறாது என் நெஞ்சு அவர்க்கு.

கீதையில் கண்ணன் “பிரம்மார்ப்பணம் பிரம்மஹவிர் ப்ரம்மஹ்னௌ ப்ரம்மனாஹுதம்” என்ற ஸ்லோகத்தில் அர்ப்பணம் பிரம்மம், அர்ப்பிக்கப்படும் பொருளும் பிரம்மம் என்பது போல நீங்களும்.......

அறிவானும் தானே; அறிவிப்பான் தானே,
அறிவாய் அறிகிறான் தானே;- அறிகின்ற
மெய்ப்பொருளும் தானே; விரிசுடர் பார் ஆகாயம்
அப்பொருளும் தானே அவன்.

உங்களுக்கு இசைப் பயிற்சியும் உண்டோ? 7 பண்களும் 11 இசைக் கருவிகளும்
உங்கள் சொற்களில் நடம் புரிகின்றனவே!

துத்தம் கைக் கிள்ளை விளரி தாரம்
உழை இளி ஓசை பண் கெழும பாடிச்
சச்சரி கொக்கரை தக்கையோடு
தகுணிதம் துந்துபி தாளம் வீணை
மத்தளம் கரடிகை வன் கை மென் தோல்
தமருகம் குடமுழா மொந்தை வாசித்(து)
அத்தனை விரவினோடாடும் எங்கள்
அப்பன் இடம் திருவாலங்காடே

பிறவிப் பெருங் கடல் நீந்துவார் நீந்தார் இறைவன் அடி சேராதார் என்று வள்ளுவன் கூறுகிறான். நீங்கள் அதை எதிரொலிப்பது போல உள்ளதே!

வினைக் கடலை ஆக்குவிக்கும் மீளாப் பிறவிக்
கனைக் கடலை நீந்தினோம் காண்.

நீங்கள் ஆண்டாளுக்கு முந்தியவர். எற்றைக்கும் ஏழேழ் பிறவிக்கும் உந்தன்னோடு உற்றோமே யாவோம் என்று அவர் பாடியது உம்மைப் பார்த்துத் தானோ!

அவர்க்கே எழுபிறப்பும் ஆளாவோம்; என்றும்
அவர்க்கே நாம் அன்பாவது அல்லாமல்- பவர்ச் சடை மேல்
பாதுகாப்போழ் சூடும் அவர்க்கல்லால் மற்றொருவர்க்கு
ஆகாப்போம்; எஞ்ஞான்றும் ஆள்.

வணிகர் குலத்தில் புனிதவதியாக அவதரித்து, பேய் என்று உங்களையே அழைத்துக் கொண்டீர்கள்.ஆனால் இறைவனோ உம்மை அன்பாக அம்மையே என்று அழைக்க அழியாப் புகழ் பெற்றுவிட்டீர்கள். சொற் சிலம்பம் ஆடும் பக்தர்களை வேத வாத ரதா: என்று கண்ணன் பரிகசிக்கிறாரே?

நூலறிவு பேசி நுழைவிலாதார் திரிக !
நீலமணிமிடற்றோன் நீர்மையே-மேலுவந்தது;
எக்கோலத்து எவ்வுருவாய் எத்தவங்கள் செய்வாருக்கும்
அக்கோலத்து அவ்வுருவே ஆம்.

நீங்களும் அதையே சொல்கிறீர்கள். திருவாலங்காட்டு மூத்த திருப்பதிகம், அற்புதத் திருவந்தாதி, திரு இரட்டை மணிமாலை முதலிய பாடல்கள் பாடினீர்கள். இதைப் படிப்பதால் என்ன பயன்?

உரையினால் இம்மாலை அந்தாதி வெண்பாக்
கரைவினால் காரைக்கால் பேய் சொல்-பரவுவார்
ஆராத அன்பினோடு அண்ணலைச் சென்றேத்துவார்
பேராத காதல் பிறந்து.

தமிழர்களுக்கு என்று ஒரு கின்னஸ் சாதனை நூல் இருந்தால் 1.மண்டல முறையில் அந்தாதி பாடியது, 2.பதிகம் பாடியது, 3.கட்டளைக் கலித் துறையில் பாடல் பாடியது, 4.கயிலை மலைக்கு தலையால் நடந்து சென்றது,5. பதிகத்தில் கடைக்காப்பு வைப்பது, 6.பதிகத்தில் இயற்றியவரின் பெயரைக் கூறி முத்திரை வைப்பது 7.முதலில் இரட்டை மணி மாலை பாடியது 8. பேய் பற்றி விரிவாக வருணித்தது 9.கம்போடியாவில் சிலை உடைய தமிழ் பெண் ஆகிய ஒன்பது தலைப்புகளில் உங்கள் பெயரைப் பதிவு செய்துவிடுவார்கள்! நன்றி அம்மையாரே!

[gennick]

That was a nice imaginary exchange with one of the three women nAyanmArs. Here is an account of KAraikkAl ammaiyAr (from my blog)

KAraikkAl ammaiyAr



The Saivite Saints of Periya PurANam
4. KAraikkAl ammaiyAr

நம்பன் திருமலை நான்மிதி யேன்என்று தாளிரண்டும்
உம்பர் மிசைத்தலை யால்நடந் தேற உமைநகலும்
செம்பொன் உருவன்என் னம்மை யெனப்பெற் றவள்செழுந்தேன்
கொம்பிஉகு காரைக்காலினின் மேய குலதனமே.
-----thiruhthoNDar tiruvandhAdhi 29

(She said that she would not tread the sacred mountain of the Lord with her feet and accordingly walked on her head with her feet pointed up. The Lord’s consort Uma laughed at this circus. But the Lord with the golden body said it is “My Mother”. She is the treasure of the family in KAraikkAl where honey oozes from the branches of trees).

This is how nambiyANDAr nambi describes the skeletal woman who has the unique distinction of having gone to KailAsa Mountain (the abode of Lord Shiva) and returned to earth. Sundarar rode the divine elephant ayrAvadham and his friend cEramAn perumAL nAyanAr rode his horse to the heavens but only KAraikkAl ammaiyAr went to the “heavens” and returned as per the Lord’s instructions. Sundarar sang, “I am a servitor to pEyAr”. Sundarar called kAraikkAl ammaiyAr a “pEyAr” (ghost) because that is how she transformed herself into an almost bare skeleton from out of her splendorous youth as a result of her husband leaving her once he recognized her higher status as a devotee of the Lord. SEkkizhAr gives a preamble about kAraikkAl ammaiyAr as a person who has “a complexion that puts the peacock to shame and speech as sweet as that of a harp and equaling that of a cuckoo”. He devotes 66 stanzas to narrate her life devoted to the Lord. He describes her birth thus:

வங்கமலி கடற்காரைக் காலின்கண் வாழ்வணிகர்
தங்கள்குலத் தலைவனார் தனதத்த னார்தவத்தால்
அங்கவர்பால் திருமடந்தை அவதரித்தாள் எனவந்து
பொங்கியபே ரழகுமிகப் புனிதவதி யார்பிறந்தார்.

-----Periya purANam 1723; 5.4.2

(On the shores of the sea where plenty of ships (vangam) have anchored in the city of KAraikkAl there was a trader baron by name dhanadhaththan. By virtue of his prayers he begot a beautiful and virtuous daughter whom he named Punithavathi)

Punithavathi was born in a rich merchant’s family in KAraikkAl in the sOzha kingdom. When she came of age she got married to the son of a wealthy merchant and led a devoted life of a housewife doing all the ideal things a housewife did. All along she was also an ardent devotee of Lord Shiva. One day her husband sent from his shop a couple of sweet mangoes to her with instructions to keep them ready for his lunch. But before he came home there was a devotee of the Lord who came to her house and she invited him to eat lunch. Lacking some vegetables for the food she offered one of the mangoes to the devotee. The devotee ate the mango and went his way.

The husband came home for lunch and asked for the mango. She brought him the second mango. The mango was delicious and he asked for the “second” one. She was in a bind since she served one to the devotee already. But she went into the kitchen and prayed to the Lord. Another fruit appeared in her hand miraculously. She served it to him and it had such a rich taste unlike the previous one he ate. He asked her as to the origin of the second fruit. Being a devoted wife she told the truth that the Lord gave it to her. He did not believe that story and asked her to get one more to test the credibility of her story. The Lord obliged her once more. She gave the fruit to him and once he received it in his hand it disappeared. He was awestruck with fear and thought that his wife was some goddess. Soon he went on a mercantile journey and never came back. He settled in the PANDiya kingdom, married another woman and had a daughter too through her. He named the daughter Punithavathi in honor of his first wife.

After sometime Punithavathi’s parents and relatives were upset that her husband did not return. They learned that he settled elsewhere. They traveled to the place (with her) where he was living in order to persuade him to return. The husband came with his second wife and daughter, met with them and explained that he was not fit to be the husband of Punithavathi and that he revered her rather than loved her and prostrated at her feet. That was the turning point in the life of Punithavathi. She prayed to god to get the form of a ghost devoid of the ephemeral beauty of the flesh and to enable her to live her life singing His praise thereon. SEkkizhAr writes:

ஆனஅப் பொழுது மன்றுள் ஆடுவார் அருளி னாலே
மேனெறி உணர்வு கூர வேண்டிற்றே பெறுவார் மெய்யில்
ஊனடை வனப்பை எல்லாம் உதறிஎற் புடம்பே யாக
வானமும் மண்ணும் எல்லாம் வணங்குபேய் வடிவ மானார்.
---Periya purANam 1771; 5.4.50

(With the grace of the Lord, who dances in the sacred hall, she got rid of the beautiful flesh of her body and became a bare skeletal figure and looked like a ghost whom the heavens and the earth would worship.)

Thus she became a wraith in accordance with her wish. There is a prayer in contradiction to all norms. Most women ask for attaining beauty. She asked to get rid of the beauty she already had. She composed several songs in praise of the Lord. She then left on a northward journey toward mount KailAsh and reaching there she would not dare walk with her feet on the sacred terrain. She then walked on her head and reached the Lord’s abode. The Lord’s consort, Uma, was surprised to see a skeletal figure walking on her head. Let us read what SEkkizhAr writes about the Lord’s reply.

வருமிவள் நம்மைப் பேணும் அம்மைகாண் உமையே மற்றிப்
பெருமைசேர் வடிவம் வேண்டிப் பெற்றனள் என்று பின்றை
அருகுவந் தணைய நோக்கி அம்மையே என்னுஞ் செம்மை
ஒருமொழி உலகம் எல்லாம் உய்யவே அருளிச் செய்தார்.
--Periya purANam 1779; 5.4.58

(“The lady who is coming is a mother who loves us. She obtained this venerable skeletal figure by praying to me”. Once Punithavathi reached His presence he called her “Mother”. That single word was uttered for the whole world to be blessed.)

What did Punithavathi want from the Lord?

இறவாத இன்ப அன்பு வேண்டிப்பின் வேண்டு கின்றார்
பிறவாமை வேண்டும் மீண்டும் பிறப்புண்டேல் உன்னை என்றும்
மறவாமை வேண்டும் இன்னும் வேண்டும்நான் மகிழ்ந்து பாடி
அறவாநீ ஆடும் போதுன் அடியின்கீழ் இருக்க என்றார்.
--Periya purANam 1781; 5.4.60

(She asks for the eternal blissful love of the Lord. Then she requests not to be born again. If there ever were to be another birth she wants to live thinking about Him forever. She also wants to sing happily at His dancing holy feet all the time.)

The Lord granted her wish and commanded her to go to ThiruvAlangADu and watch His dance at the raththina sabhai (gemstone hall). She walked back to ThiruvAlangADu, lived there and sang in praise of the Lord. Since she was called “ammaiyE” by the Lord she came to be known as KAraikkAl ammaiyAr. Who gets the grace to be called “ammaiyE” by the Lord?

KAraikkAl ammaiyAr is also unique among the 63 nAyanmArs in that she was the first woman who got the revered status by virtue of her devotion to the Lord at the expense of her family life and personal beauty. Among the 63 nAyanmArs whose icons are displayed in Shiva temples kAraikkAl ammaiyAr’s icon is the only one found in sitting posture (in recognition of her motherly status) while all others are in standing posture. Other nAyanmArs excelled in their devotion without much of a personal sacrifice. With a skeletal body she climbed the holy mountain on her head. KAraikkAl ammaiyAr is supposed to have lived in the 3rd or 5th century CE long before Sambandhar’s and appar’s time. She sang 143 stanzas in praise of the Lord in four titles: ThiruvAlangATTu mUththa thiruppadhigam (1 and 2), iraTTAi maNi mAlai, and aRpudhath thiruvandhAdhi. Her pAsurangaL can be found in 11th thirumuRai.

For a detailed story of KAraikkAl ammaiyAr please visit:
http://www.shaivam.org/nakarai.html
For the poems of KAraikkAl ammaiyAr refer to:
Eleventh thirumurai - The collections (prabandam) of Karaikkal Ammaiyar